اگر استفاده از قلم انسولین را دردناک می‌دانید، می توانید این مشکل را با تغییر اندازه سرسوزن قلم انسولین مختلف برطرف کنید. مطالعات نشان داده‌اند که سوزن‌های کوتاه و نازک به اندازه سوزن‌های بلندتر و ضخیم‌تر، انسولین را به‌اندازه مؤثرتر می‌رسانند و ممکن است استفاده از آن راحت‌تر باشد.
داروهای تزریقی مانند انسولین و پپتید شبه گلوکاگون (GLP-1s) زمانی مؤثرتر هستند که درست زیر پوست به بافت چربی تزریق شوند تا بدن بتواند به راحتی آن را جذب و استفاده کند.
بنابراین، سوزن بلند لازم نیست. در واقع، اگر انسولین به بافت عضلانی تزریق شود، سریع‌تر از حد ایده‌آل مصرف می‌شود، که به طور بالقوه می‌تواند منجر به هیپوگلیسمی شود. علاوه بر این، اگر سوزن بافت عضلانی را سوراخ کند، می تواند باعث درد، کبودی و خونریزی شود.
مطالعات نشان می دهد که طول سوزن بر کنترل قند خون تأثیر نمی گذارد. سوزن به کوتاهی 4 میلی متر [mm]) به نظر نمی رسد بر عملکرد انسولین تجویز شده تأثیر بگذارد و ممکن است در واقع مزایایی نسبت به سوزن های بلندتر داشته باشد،
زیرا باز هم نمی توانند به بافت عضلانی دسترسی پیدا کنند و این باعث می شود افراد مصرف کننده کمتر از آن استفاده کنند. انسولین برای جلوگیری از درد از تزریق خودسرانه خودداری می کند.
برخی از افراد مبتلا به دیابت نگران هستند که یک سوزن کوتاهتر ممکن است باعث نشت انسولین از محل تزریق شود، اما تحقیقات نشان داده است که این یک نگرانی بی اساس است.
ضخامت سوزن گیج و نگذاردن سوزن به اندازه کافی در پوست، بیشتر از طول آن بر نشت انسولین تأثیر می گذارد. طول سوزن های قلم انسولین از 4 میلی متر تا 12 میلی متر و قطر 29 تا 32 می باشد.
هر چه تعداد میلی متر کمتر باشد، سوزن کوتاه تر است، در حالی که هر چه گیج بالاتر باشد، سوزن نازک تر است. به طور متوسط، ضخامت پوست انسان 1.6 تا 2.5 میلی متر است، بنابراین یک سوزن 4 میلی متری به راحتی لایه پوست را می شکند.
کوچک‌ترین و نازک‌ترین سوزن، سوزن نانو 4 میلی‌متری با گیج 32 است که تقریباً به نازکی دو تار مو است. خطر تزریق در بافت عضلانی هنگام استفاده از این سوزن بسیار نادر است، که نباید نیازی به نیشگون گرفتن پوست در حین تزریق داشته باشد (برای دور کردن بافت چربی از عضله برای تزریق دقیق تر).
