اتم‌های جیوه درون یک لامپ فلورسنت تک کلاهک می‌توانند توسط یک میدان الکترومغناطیسی خارجی قوی برای درخشش تحریک شوند.
اگر بادکنکی را روی ژاکت پشمی بمالید و سپس لامپ فلورسنت را در امتداد بادکنک در تاریکی روشن کنید،لامپ فلورسنت برای مدت کوتاهی روشن می شود.
هنگامی که لامپ فلورسنت را نزدیک یک توپ پلاسما بگیرید،این اثر به وضوح قابل مشاهده است.
کره پلاسما با ولتاژهای ای سی بالا(اما فقط حداقل جریان)کار می کند،که میدان الکتریکی آن تضمین می کند که اتم های جیوه برانگیخته شده و لامپ روشن می شود.
اگر یک لامپ فلورسنت را در زیر خطوط فشار قوی با خود حمل کنید،در اینجا نیز شروع به درخشش می کند.
ممکن است ناخوشایند به نظر برسد که یک لامپ های فلورسنت از جیوه بسیار سمی استفاده می کند.
در حالی که لامپ های تخلیه گاز دیگری با گازهای کاملا غیر سمی مانند نئون و کریپتون وجود دارند.
با این حال،اصل لامپ فلورسنت به تولید نور ماوراء بنفش برای تحریک فسفر نیاز دارد و جیوه برای این امر بسیار بهتر از هر ماده دیگری شناخته شده است.
جیوه بخش قابل توجهی از انرژی را در طول موج های مناسب برای برانگیختن فسفر ساطع می کند.
به نوبه خود،استفاده از چنین فسفرهایی ضروری است زیرا عملاً این تنها راه برای تولید نور سفید با طیف نور کم و بیش بهینه شده است.
لامپ‌های نئون،لامپ‌های کریپتون و غیره نور رنگی تولید می‌کنند که به سختی برای مصارف روشنایی مفید است، بلکه برای چراغ‌های تبلیغاتی مفید است.
هنگام ارزیابی خطرات ناشی از جیوه در لامپ ها، اغلب در نظر گرفته نمی شود که مقادیر مربوط به آن بسیار ناچیز است(چند میلی گرم).
از آنجایی که لامپ های فلورسنت انرژی الکتریکی بسیار کمتری نسبت به لامپ های رشته ای مصرف می کنند، تولید برق در نیروگاه های زغال سنگ کاهش می یابد.
از آنجایی که گازهای خروجی آنها هنوز حاوی مقادیر قابل توجهی جیوه است، حتی با استفاده از دستگاه های فیلتر مدرن، آلودگی جیوه ای محیط از لامپ های فلورسنت معمولاً افزایش نمی یابد، بلکه در واقع کاهش می یابد.
اگرچه بخار سمی جیوه با شکستن یک لامپ فلورسنت در یک فضای زندگی آزاد می شود، خطری که بسیاری از افراد تصور می کنند به دلیل مقدار کم آن بسیار کمتر است.
