گلاب از تقطیر گلبرگ های گل رز با بخار ایجاد می شود. گلاب کعبه اصفهان به دلیل رایحه شیرینی که دارد به عنوان عطر استفاده می شود و ارزش دارویی و آشپزی نیز دارد.
تاریخچه گلاب: تاریخ کشف و پیچیدگی گلاب را توسط یک محقق ایرانی قرن دهم به نام ابن سینا تأیید می کند. جنگ های صلیبی توجه اروپا را به خود جلب کرد و آن را به منبع تجارت پرسود برای ایرانیان تبدیل کرد.
در قرون وسطی از گلاب برای تمیز کردن دست ها قبل از غذا استفاده می شد و پزشکان برای جلوگیری از غش کردن، تقویت اندام ها و محافظت از قلب تجویز می کردند.
قرن ها پیش مردم با خواص درمانی گلبرگ های رز آشنا شدند. رومیان و ایرانیان باستان از گلاب برای خنک کردن و خوشبو کردن پوست و همچنین از لوازم آرایشی مقوی استفاده می کردند.
کلئوپاترا با گلبرگ های رز حمام کرد تا خاصیت ارتجاعی پوست را بهبود بخشد. در کشورهای شرقی و آسیایی حتی از گلاب برای تهیه غذاهای مختلف استفاده می کردند.
فیلسوف عرب I. Khaldun در کتب باستانی خواص گلاب را که از گلبرگهای گل رز با تبخیر به دست می آمد توصیف کرده است. در بیزانس و چین، بازرگانان از آغاز قرن هشتم قبل از میلاد، گلاب را در ظروف مختلف حمل می کردند.
تولید کننده اصلی گلاب در آن روزها استان فارس بود. تنها یکی، حاکم بغداد، مامون، سالانه بیش از سی هزار ظرف «آب زنده» به بازرگانان ایرانی سفارش می داد. گلاب حاوی مواد مفیدی مانند فنیل اتانول، ژرانیول، استئاروپتن، فارنسولنرول و سیترونلول است.
پوست بزرگترین عضو بدن است و به عنوان سدی در برابر اشعه ماوراء بنفش، مواد شیمیایی و سایر آلاینده های فیزیکی عمل می کند. آنتی اکسیدان های موجود در گلاب از سلول های پوست در برابر آسیب محافظت می کند.
گلاب همچنین دارای خواص ضد التهابی است، به این معنی که می توان آن را روی پوست برای تسکین سوزش ناشی از شرایطی مانند اگزما و روزاسه استفاده کرد. گلاب به عنوان یک مهارکننده در برابر الاستاز و کلاژناز عمل می کند که هر دو برای پوست مضر هستند.
این به نوبه خود می تواند به تسکین پوست و کاهش قرمزی کمک کند و همچنین به عنوان یک عامل ضد پیری برای کاهش ظاهر خطوط و چین و چروک عمل کند.
