مدتهاست مشاهده شده است که به نظر می رسد اتومبیل ها عمدتاً به قلمرو پسران تعلق دارند، در حالی که فقط تعداد کمی از دختران همان علاقه را نشان می دهند.
حتی اگر مادران به اندازه پدران رانندگی کنند، به نظر نمی‌رسد که “حشره ماشین” دختران را به اندازه پسرها آلوده کند.
هنگام بازی با ماشین خاور اسباب بازی بزرگ، پسرها رویای رانندگی با ماشین‌های واقعی را دارند، نه برای اینکه از A به B حرکت کنند، بلکه فقط به خاطر رانندگی.
اولین وسیله نقلیه کودک – به غیر از کالسکه – معمولاً یک سه چرخه است که اغلب یک ماشین پدالی دنبال می شود.
قبل از جنگ جهانی دوم، چنین ماشین‌های پدالی به ندرت سعی می‌کردند مدل خاصی را نشان دهند، به جز چند نمونه بسیار گران قیمت، که برجسته‌ترین آنها ماشین اسباب‌بازی بود که توسط تولیدکننده خودروهای لوکس بوگاتی در حدود سال 1930 به عنوان یک مدل مقیاس‌پذیر از یکی از آنها ساخته شد.
ماشین های مسابقه ای چنین خودروهایی با یک موتور احتراقی کوچک کار می کردند.
از دهه 1990 تولیدکنندگان سعی کرده‌اند خودروهای پدالی خود را حداقل به عنوان مدل‌های خاص قابل تشخیص باشند.
استفاده از پلاستیک این کار را آسان‌تر کرده است، همانطور که پیشرفت‌های الکترونیکی مدرن امکان ساخت و فروش ماشین‌های کوچک کودکان با موتورهای الکتریکی و باتری‌های کوچک و قابل شارژ را با قیمت‌های بسیار رقابتی فراهم کرده است.
برای چند سال ساخت ماشین های مدل در بین پسران بسیار محبوب بود.
برخی از شخصیت‌های بسیار جاه‌طلب شروع به ساختن یک مدل از یک تکه چوب خام یا از ورقه‌های مقوا کردند، اما محبوب‌ترین روش این کار خرید مجموعه‌ای پلاستیکی برای چسباندن و رنگ‌آمیزی بود.
فقط مشتاق ترین افراد پروژه را به پایان رساندند یا به استاندارد مورد نظر دست یافتند و به نظر می رسد که رایانه ها در نبرد برای ذهن کودکان پیروز شده اند.
