چرم یک پوست حیوانی است که با فرآیند دباغی ضد پوسیدگی ساخته شده و آن را حفظ می کند.
رایج ترین انواع چرم از پوست گاو (مثلاً گاو یا گوساله)، اسب ، گوسفند (بز، بره و غیره) و خوک (به ویژه برای ساختن کت یا کفش چرمی بزرگ استفاده می شود) تهیه می شود.
همچنین چرم هایی از حیوانات عجیب و غریب مانند شترمرغ، خزندگان (تمساح، مارمولک) یا ماهی هایی مانند تاس وجود دارد.
در این میان چرم سوسمار طرفداران بسیاری را دارا است.
در سال های اخیر مواد گیاهی که برخی به آن چرم گیاهی، چرم ارگانیک یا اکو چرم می گویند، در بازار صنعت نساجی ظاهر می شوند.
اما طبق تعریف، نمی‌توان آن را دقیقاً «چرم» دانست، زیرا این مواد منشأ حیوانی ندارند.
همچنین بدلی هایی به نام تقلیدی مانند چرم پایه پلاستیکی یا لاتکس با منشاء گیاهی وجود دارد.
همه چیز از پرورش و سپس کشتار حیوانات شروع می شود.
اینها اغلب ابتدا توسط صنایع غذایی استفاده می شوند که آنها را به گوشت تبدیل می کند و سپس در صنعت چرم.
در واقع، به طور کلی، پوست حیوان سپس توسط کشتارگاه ها به عمده فروشان و تاجران پوست خام فروخته می شود که به نوبه خود آن را دوباره به دباغ ها می فروشند.
سپس فرآیند برنزه شدن می تواند آغاز شود.
پوست های تازه را برای حفظ و نگهداری نمک نمک می زنند تا آب را از بافت ها خارج کرده و عمل پوسیدگی آنها را کندتر کنند.
هنگامی که پوست به دباغی می رسد، تحت کار رودخانه قرار می گیردکه متوالی از پنج عمل است: کوئنچ برای تمیز کردن مو، اپیلاسیون برای از بین بردن شیمیایی مو، گوشت دادن برای برداشتن بافت زیر جلدی، قندی کردن برای نرم کردن آن و در نهایت ترشی برای اسیدی کردن آن و آماده کردن آن برای برنزه شدن.
دباغی عملیاتی است که شامل تبدیل پوست به چرم به لطف تانن ها می شود که می توانند موادی با طبیعت های مختلف (گیاهی، معدنی مانند نمک های کروم III و غیره) باشند و از پوستی پوسیده به پوسیدگی برسند.
مواد ضد، مقاوم در برابر آب گرم و نه چندان هیدراته.
در نهایت، چرم به لطف چندین روش تکمیل، خواص خاصی را به دست می آورد.
