حدود 49 درصد از لباس های جهان از پلی استر ساخته شده است و پیش بینی ها نشان می دهد که این میزان تا سال 2030 تقریباً دو برابر خواهد شد.
روند ورزش باعث شده است که تعداد فزاینده ای از مصرف کنندگان به لباس های انعطاف پذیرتر و مقاوم تر علاقه مند شوند.
اما پلی استر یک گزینه نساجی پایدار نیست، زیرا از پلی اتیلن ترفتالات (PET)، رایج ترین نوع پلاستیک در جهان ساخته شده است.
به طور خلاصه، اکثر لباس های ما از نفت خام می آید.
ضایعات الیاف پلی استر از ذوب پلاستیک موجود و چرخاندن مجدد آن به فیبر پلی استر جدید به دست می آید.
برای مثال، پنج بطری آب فیبر کافی برای یک تی شرت تولید می کنند.
اگرچه بازیافت پلاستیک یک ایده خوب غیرقابل انکار به نظر می رسد، پلی استر بازیافتی به دور از بهترین راه حل مد پایدار است.
در اینجا دلیل است؛
جلوگیری از رفتن پلاستیک به محل دفن زباله و اقیانوس – پلی استر بازیافتی به ماده ای که زیست تخریب پذیر نیست و در غیر این صورت در دفن زباله یا اقیانوس ختم می شود، زندگی دومی می بخشد.
سالانه 8 میلیون متریک تن پلاستیک وارد اقیانوس می شود که بیش از 150 میلیون تن متریک تخمین زده شده است که در حال حاضر در محیط های دریایی در گردش است.
اگر این سرعت را حفظ کنیم، تا سال 2050 پلاستیک در اقیانوس ها بیشتر از ماهی خواهد بود.
پلی استر بازیافتی به خوبی پلی استر بکر است اما برای ساختن آن به منابع کمتری نیاز است – پلی استر بازیافتی از نظر کیفیت تقریباً مشابه پلی استر بکر است، اما تولید آن به 59 درصد انرژی کمتر در مقایسه با پلی استر بکر نیاز دارد.
هدف تولیدکنندگان پلی استر بازیافتی کاهش انتشار CO2 تا 32 درصد در مقایسه با پلی استر معمولی است.
علاوه بر این، پلی استر بازیافتی می تواند به کاهش استخراج نفت خام و گاز طبیعی از زمین برای ساخت پلاستیک بیشتر کمک کند.