با خودکار کیان عمده چینی که ظاهری عجیب غریب دارد

تاریخچه قلم به عنوان یک ابزار دستخط به گذشته های دور برمی گردد.

از قدیم الایام بشر از ساقه گیاهان برای پخش جوهر روی پاپیروس و از ساقه های پوست یا فلز برای حکاکی بر روی لوح های مومی استفاده می کرده است.

با گذشت زمان خودکار کیان عمده در چرخه تولید و استفاده قرار گرفت.

مصریان، یونانیان و رومی‌های باستان از قبل این تکنیک‌ها را می‌دانستند، سپس با ظهور کاغذ پرهای پرندگان، با نوک تیز تا حدی که خط نازکی روی کاغذ باقی می‌ماند، شروع به استفاده از آن کردند.

می توان گفت که تاریخ قلم بدین ترتیب با مصریان آغاز می شود.

اولین قلمی که روی پاپیروس چیزی نوشت، نی خالی با نوک کوچکی بود که در محلول صمغی آغشته شده بود و با پودر زغال سنگ و سایر مواد گیاهی مخلوط شده بود: اولین جوهری که با آن خطوط هیروگلیف روی پاپیروس نوشته شد.

از سوی دیگر، یونانیان و رومیان باستان از قلم‌های فلزی برای حکاکی کردن قرص‌های پوشیده از موم و ساقه‌های گیاه برای پخش جوهرهای گیاهی روی پوست استفاده می‌کردند.

بر اساس بررسی های تاریخی- باستان شناسی، قدم بعدی در تاریخ قلم به احتمال زیاد بین قرن پنجم و ششم پس از میلاد با شروع استفاده از پر پرندگان رخ داده است، از این رو نام قلم تا به امروز رسیده است.

از قرون وسطی به بعد، استفاده از قلم های قلابی ترجیح داده شد، که به دلیل دوام و مقاومت آن ها تا دهه 1800 رایج ترین ابزار نوشتاری باقی ماندند.

نوک قلم اغلب مانند مدادهای مدرن و قبل از استفاده ، تیز می شد.

برای نوشتن باید آن را در جوهردان غوطه ور می کرد، بطری که حاوی جوهر بود.

تاریخچه قلم در نیمه اول قرن نوزدهم با معرفی اولین نوک های فلزی وارد عصر مدرن می شود: با این حال یک مشکل وجود داشت، سفتی آنها.

جیمز پری (James Perry) روزنامه‌نگار و ناشر انگلیسی (1756-1821) بود که با اعمال برش‌ها و سوراخ‌ها، به نوک‌ها خاصیت ارتجاعی لازم برای نوشتن داد.

بدین ترتیب نوک های فولادی نصب شده بر روی میله های چوبی یا عاج که به عنوان قلم قلم استفاده می شد، شروع شد.