اولین پسته هایی که در بازار آمریکای شمالی فروخته شد، رنگ قرمز داشتند.
عموماً ادعا می شود که مردم خاورمیانه آنها را اینگونه ترجیح می دادند.
اما توضیح دیگر این است که یک فروشنده دوره گرد از بروکلین بود که ایده رنگ آمیزی آنها را از رقبای خود داشت و این عمل سال‌ها گسترش می‌یابد.
این در حالی است که امروزه تنها 15 درصد پسته فندقی امروز ها رنگ می شوند و اکثر مصرف کنندگان آن را طبیعی ترجیح می دهند.
درخت پسته اطلس عمدتاً در شاخه های درخت عناب که میزبان کلاسیک آن است می روید.
این گیاه خاردار تا زمانی که رشد کند از آن در برابر باد و پیشروی گیاهان قوی تر محافظت می کند.
هنگامی که ماموریت خود را انجام می دهد، درخت عناب تحت تاثیر رقابت تحت حمایت خود ناپدید می شود.
درخت پسته به ویژه برای تقویت نواحی حاشیه ای یا مناطق در معرض خطر فرسایش توصیه می شود.
همچنین می توان آن را در جایی پرورش داد که دیگر گونه های میوه به دلیل آب و هوای خشک نمی توانند رشد کنند.
مجهز به ریشه های عمیق که قادر به پمپاژ آب بیش از 10 متر است، به ویژه در برابر خشکی و همچنین خاک های آهکی و شوری مقاوم است.
از گونه های مختلف پسته نیز برای تثبیت خاک تپه ها و به عنوان بادگیر به منظور مقابله با بیابان زایی استفاده می شود.
با این حال، برخی از گونه های پسته در معرض خطر انقراض هستند یا فرسایش ژنتیکی تسریع شده را تجربه می کنند.
علل اصلی جنگل زدایی، آتش سوزی، آلودگی، تغییرات آب و هوا، چرای بیش از حد توسط حیوانات مزرعه و جابجایی های سنگین توسط انسان است.
در این راستا، درخت پسته اطلس (Pistacia atlantica) مورد توجه ویژه محققان در مراکش و الجزایر است.
همواره نقش اساسی در اکولوژی و اقتصاد صحرا داشته است.
«درخت آهن» که در محلی معروف است غذا، داروی عامیانه، علوفه، هیزم، الوار و چوب برای ساخت صنایع دستی است.
